http://ilovelibrary.com/book_cover

"“ผมไม่รักคุณแล้ว” คำของเขาเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหัว สิ่งที่คิดมันไม่เป็นอย่างที่คิด แล้วมันก็ทำให้ดวงไฟดวงเล็กกลางหัวใจ ที่เพิ่งจะได้ลุกโพลงขึ้น ดับวูบลงไม่เหลือสักเศษแสงใด ดวงตาของณภาดาแดงก่ำ...และน้ำตาก็กำลังปริ่มขอบตา “แล้วคุณทำทำไม มาตัดชุดแซกชุดนี้ให้ฉันทำไม มาส่งของขวัญให้ ถักผ้าพันคอให้ฉันทำไม” “มันนานมาแล้ว” เสียงที่ออกจากปากของเขา...ขาดเป็นห้วงๆ “แล้วคุณทำทำไม มาทำบ้านที่ฉันฝันทำไม คุณต้องไปนั่งติดโมเสกเองทำไม ไปจ้างให้เขามาทำภาพนูนต่ำแบบที่ ฉันอยากได้ทำไม จะให้เขาทำเรื่องราวขึ้นมาแบบนั้นทำไม” เขาเพียงอยากให้ไว้เป็นที่ระลึก เพียงแค่อยากให้เธอคิดถึงเขาบ้าง...มองผนังนั้นแล้วคิดถึงเขา

"“เกิดอะไรขึ้นเหรอแจ่มใส” ทุกคนถามขึ้นแทบจะพร้อมกัน แจ่มใสตาขวางอย่างคนที่โกรธจัด หล่อนสะบัดเสียงตอบอย่างใส่อารมณ์ “ป้าบุญคำบอกว่า เมื่อตอนเย็นอีนังแฟนเก่าพี่ติมันมารอพี่ติที่ร้าน แล้วก็ง้อให้พี่ติคืนดีกับมัน” “แล้วคุณฐิติว่าไงล่ะ?” “ไม่รู้เหมือนกัน เพราะป้าบุญคำแกกลับบ้านก่อน” “งั้นแสดงว่าเขาคงจะคืนดีกันแล้วละมั้ง ถึงได้หายตัวไปแบบนี้” บัวพูดขึ้นเบาๆ ขณะที่แจ่มใสส่งเสียงแหลมวี้ดขึ้นทันที “เป็นไปไม่ได้หรอก!

"“ความฝันของฉันมันมีมากมายเสียเหลือเกิน มีอยู่หลายอย่างที่ฉันได้เริ่มต้นปลูกเมล็ดของความฝันเอาไว้ แต่ฉันก็ลืมรดน้ำ ฉันลืมใส่ปุ๋ย ต้นอ่อนของความฝันที่ฉันมีจึงเหี่ยวเฉา ความฝันของฉันจึงแคระแกร็นอยู่อย่างนี้ แต่มันก็จะไม่มีอีกแล้วล่ะ เพราะฉัน รู้แล้วว่าวันนี้เราควรจะหล่อเลี้ยงชีวิตของเราให้มีชีวาได้อย่างไร จงอยู่อย่างมีความฝันและจงหวังว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมาได้ในสักวันนึง แล้วเราก็จะรู้ว่าชีวิตของเรามีคุณค่ามากแค่ไหน” (จากบทความ “ค้นหาความฝัน”) "