เรื่องสั้น

สามเกลอนักร้องเพลง หนังสือนิทานภาพเหมาะสำหรับเด็กปฐมวัย แพะสามเกลอผู้ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ออกเดินทางไปตามหาภูเขาสีเขียวที่อุดมสมบูรณ์ด้วยความมานะและกำลังใจจากเสียงเพลงที่พวกมันขับขานแม้ระหว่างทางจะต้องพบอุปสรรคมากมาย แต่พวกมันก็ยังคงสมัครสมานและไม่ทอดทิ้งกัน

"บนเส้นทางของการต่อสู้ และในวิถีแห่งการไล่ล่า ทุกอณูของมรรคาที่ดำเนินไปย่อมมีเรื่องราวและเรื่องเล่าที่น่าติดตามสนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กับฉากและชีวิตที่เกิดขึ้นเหนือวิถีของพรานนี่คือหนังสือที่บอกเล่าเรื่องราวอาถรรพ์แห่งพงไพรที่น่าสนใจอีกเล่มหนึ่ง"

"“ปัตตานี” ถูกกล่าวถึงในฐานะของการเมืองหรืออาณาจักรศูนย์กลางทางการค้าที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของอุษาคเนย์ และเป็นช่วงตอนที่รัฐอันรุ่งเรืองปกครองโดยกษัตริย์หรือสุลต่านที่เป็นสตรีกินเวลาตั้งแต่ราชินีฮีเยาขึ้นสู้อำนาจเมื่อ พ.ศ.๒๑๒๗จนถึงวันสุดท้ายของการปกครองของราชินีกูนิง กษัตริยาพระองค์ที่๔ ของปัตตานีใน พ.ศ.๒๑๙๔"

"ภาพที่อยู่ตรงหน้า ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองว่าจะได้มาเห็นอะไรแบบนี้ด้วย แสงเทียนสลัวๆ สว่างอยู่ เพียงพื้นด้านหน้าของห้องเรียนบนกระดานจดบทเรียนวิทยาศาสตร์เต็มทั้งกระดาน ฉันค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ ยังรักษาตำแหน่งให้เดินอยู่เพียงหลังห้องเท่านั้น “เมื่อกี้มีหุ่นอยู่แค่ตัวเดียวนี่” ฉันพูดขึ้นตามสิ่งที่เห็น ใช่ ก่อนหน้านั้น ฉันเห็นเพียงหุ่นที่แต่งตัวในชุดนักเรียนหญิงที่ครูท่านหนึ่งจับให้นั่งอยู่บนโต๊ะที่นั่งถัดมาจากตัวที่อยู่ริมหน้าต่างด้านหน้าห้องสมุด เป็นโต๊ะที่อยู่คู่กัน แล้วหุ่นอีกตัวมาจากไหน “พวกนั้นออกไปรอหน้าโรงเรียนแล้ว” โฟล์คกระซิบให้คนที่เหลือรู้ “นี่ฉัน...” ดินสอพ

"ร่างของชายแก่ใบหน้าเสี้ยมตอบดวงตาลึกโหล ยืนหน้าตาถมึงทึงอยู่บนชั้นสองตรงหน้าต่างห้อง ร่างนั้นแม้จะมีรูปลักษณ์เหมือนคนแต่ทำให้หัวใจของต้อม"

"“แห้ว อย่าทิ้งข้า ไอ้อ๊อด ไอ้เหน่ง ไอ้เล็ก อย่าทิ้งข้าไว้กับมันซี่” เสียงตะโกนโหยหวนของจุ่นดังขึ้นหลังเปลวเพลิง แต่แห้วทำได้ เพียงแต่จ้องดูมัน ขณะที่เหน่งตามติดเข้ามาช่วยลากเขาออกมาด้วยอีกคน “อย่าทิ้งเขาไว้ที่นี่!!!!!!”"

ในชีวิตในคอนโดมิเนียมของอ้อนและโรจน์เป็นสุขปกติตามสมควรกับพื้นที่กะทัดรัด จวบจนเมื่อชีวิตที่สามค่อยๆ ถือกำเนิดขึ้นในครรภ์ของอ้อนคล้ายเป็นสัญญาณที่บ่งบอกให้โรจน์มองหา “บ้านหลังใหม่” สำหรับครอบครัวของเขา การมองหาบ้านใหม่จึงเริ่มต้น และด้วยโชคชะตาหรือด้วยอำนาจดลบันดาลของบางสิ่ง โรจน์ก็พบบ้านใหม่ของครอบครัวที่เผชิญอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรด้านหลังคอนโดมิเนียมในราคาถูกแสนถูกหากมาพร้อมเรื่องราวลี้ลับที่ซุกซ่อนไว้สามสิบปี

“ถ้าอยากตายนัก นายกก็โดดลงไปเลยจิ๋ว และจะบอกให้ฉันไม่เสียใจสักนิดเพราะจากวินาทีนี้นายไม่ใช่เพื่อเราอีกต่อไป”ความรู้สึกจิ๋วที่ส่งต่อมายังใบหน้าที่แสดงออกให้ทั้งตอง เอก เชาว์และตุ้มเห็น ช่างไม่ต่างจากสีหน้าของคนที่เห็นโลกทั้งใบล่มสลายไปต่อหน้าโดยไม่มีใครสักคนในกลุ่มเพื่อนทั้งสี่คาดคิด หรือเชื่อว่าจิ๋วจะทำตามที่ขู่จึงไม่มีใครขยับ แม้นในตอนที่เห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กหันหลังปีนขึ้นแนวรั้วกระทั่งในตอนที่เห็นร่างของจิ๋วหลุดจากเสาไฟที่เขายึดจับ ร่วมสู่ความมืดและโขดหินแหลมคม