"เป็นสาวออฟฟิศมันเหนื่อย! บางคนอาจจะมองว่าพวกเราทำงานสบายๆ เช้ามาก็แต่งตัวสวยๆ มาเดินมาเดินไปในที่งาน เป็นความคิดที่ผิดมหันต์ค่ะ! ไม่มีใครได้เงินเดือนมาฟรีๆ หรอกถ้าไม่ลงมือทำงาน นอกจากนี้วันๆ เรายังต้องคิดว่าทำยังไงถึงจะถูกใจเจ้านาย และควรทำตัวยังไงให้อยู่รอดปลอดภัยท่ามกลางไฟสงครามในออฟฟิศ เรื่องแบบนี้ถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้ และถ้าไม่ลงมือสร้างความแซบ!
"ไม่ใช่เรื่องยาก...ถ้าอยากรักให้ใช่...รักให้เป็น! “อย่าปล่อยความรู้สึกแย่ๆ ทิ้งไว้ข้ามคืน เพราะรุ่งเช้าอาจไม่สดใสพอ และความรักอาจต่อติดกับความเข้าใจยากขึ้น” “รักที่ผ่อนคลาย คือการยอมรับตัวตนของคนรัก ถ้าอยากให้คนรักเป็นในแบบที่เราต้องการ แต่ตัวเขากลับรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่น เปลี่ยนไปรักคนอื่นเถอะ…ง่ายกว่า” "
"นาทีที่เธอหยุด ""วิ่ง""...
เธอจะพบว่ารักที่แท้จริง...ยืนรออยู่ตรงหน้า
ในห้องของคนเหงา...ฤดูหนาว...ทรมานเสมอ
นาทีที่บางคนอบอุ่นกับความรัก
บางคนกำลังหนาวหนักกับความคิดถึง
ตั้งแต่รู้ตัวเองว่า “คิดอะไร”
ฉันก็เป็น “เพื่อนที่ดี” ของเธอไม่ได้...อีกแล้ว
"
"จากสถานะในเฟซบุ๊คของ ‘ต้นน้ำ นนทยา’ ที่มีวัยรุ่นตามอ่านมากที่สุดคนหนึ่ง ตัวหนังสือขนาดสั้น...อิ่มใจ...เศร้า...ซึ้ง...อ่านแล้วเข้าถึงรอยยิ้มบนใบหน้า ตั้งแต่รักเธอ ฉันก็ลืมวิธีที่จะอยู่คนเดียว จงเติม ed ให้กับความเศร้า ให้มันเป็นความรู้สึกสีเทาที่พ้นผ่านไปแล้ว... ไม่มีลิฟต์สำหรับความเข้มแข็ง มีเพียงบันได...ทีละขั้น อยากให้เธอถามอีกครั้งว่าฉันชื่ออะไร จะได้ตอบไป ชื่อ...คนที่รักเธอ :D "
"เมื่อล้มแล้ว ลุกขึ้นใหม่ได้
เมื่อหัวใจบอบช้ำ อย่ายอมให้มันบอบช้ำ
จนไม่กล้าลุกไปไหน จนถึงขั้นลุกไม่ไหว
เพราะชีวิตเป็นของเราทั้งชีวิต
เพราะลมหายใจเป็นของเราทุกลมหายใจเข้าออก
ปล่อยให้แรงกดดันของสิ่งรอบข้างทำงานไป
แต่อย่าไปยอมแพ้มัน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอเพียงมีหัวใจกล้าหาญ พร้อมจะเติบโตอย่างสวยงาม
ไม่มีคำว่าสายสำหรับการเริ่มต้นใหม่
It will be too late, if we only wait.
"
"เวลาอ่อนล้ามากๆ ไม่ต้องพยายามเข้มแข็งหรอก
คนที่ยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอต่างหากคือคนที่เข้มแข็ง
หนังสือที่มีชื่อว่า ‘ชีวิต’
หน้าที่ผ่านไปแล้วคือ ‘เมื่อวาน’
เราต้องเปิดหน้าต่อไปและเขียนมันให้ดีที่สุด
...เพื่อ ‘วันพรุ่งนี้’
ใครที่ทำดีกับเราก็ save ไว้ในใจ
แต่ถ้าใครที่ทำให้เรารู้สึกแย่ ก็แค่ delete ไป
...ไม่เห็นยาก
เราอาจจะเป็นแค่คนคนหนึ่งบนโลกใบนี้
แต่เราอาจจะเป็น ‘โลกทั้งใบ’ ที่มีของใครบางคน
ไม่ผิดหรอกถ้าจะรักใครสักคนจนหมดหัวใจ
แต่คงไม่ถูก...ถ้าจะรักเขาจนไม่เหลือหัวใจไว้รักตัวเอง
"การเดินช้า...ไม่ได้หมายความว่าจะไปไม่ถึง เช่นกันกับการรีบวิ่งเพื่อให้ไปถึงเส้นชัยโดยเร็ว ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไปถึงจุดหมาย โดยไม่มีโอกาสหกล้มบาดเจ็บเลย (จาก จุดหมายที่อยู่ไกล...ไม่เคยบอกให้เราต้องรีบวิ่งไปเสมอ) อุปสรรคไม่ได้รอเราอยู่ระหว่างทาง เพราะจริงๆ แล้วทุกคนมีอุปสรรคอยู่ที่การก้าวเท้าแรกก่อนเสมอ นั่นก็คือ...ความกลัวที่ไร้ตัวตน (จาก ถ้าไม่กล้าเดิน...ก็ไม่มีวันไปถึงจุดหมาย) "
" ‘ประสบการณ์ระหว่างทาง’
เป็นสิ่งที่เราไม่อาจได้มา…เมื่อเลือกเลี้ยวตรงป้ายทางลัด
แท้จริงเราไม่ได้ ‘ขาด’
ที่ทำให้คนทุกคนดูต่างกัน ก็แค่การ ‘มีมาก’ กับ ‘มีน้อย’
แต่ไม่มีใครที่ ‘ไม่มี’
‘ความทุกข์’ ทันทีที่มีคนร่วมหาร มันจะลดน้อย
ส่วน ‘ความสุข’ ทันทีที่มีคนร่วมสุข มันจะคูณเพิ่ม
ชีวิตไม่มีโหมด delete ที่คลิกเพียงปุ่มเดียว
และไม่ได้มีพื้นที่ความทรงจำประเภทที่ format
เคลียร์พื้นที่ว่างได้ตลอดเวลา
อวัยวะของร่างกาย ส่วนใหญ่เรามักได้มาเป็นคู่
แต่หัวใจ…เราได้มาคนละ ‘หนึ่ง’ เท่านั้น
เราใช้เงินซื้อ ‘เพื่อน’ ไม่ได้
"จงเป็นคนเล็กๆ ที่มองโลกในแง่ดี จงเป็นคนเล็กๆ ที่เตรียมตัวอยู่เสมอ ที่จะรับมือกับความผิดหวัง . . . . . . . . . . . . . . . . . . . คิดให้เล็กลง เดินชีวิตให้ละเมียดละไม ไม่ต้องวิ่งให้เหนื่อย เราก็อยู่รอดกันได้ คืนความสวยงาม และเดียงสาให้ชีวิต "
"ชีวิตสั้นและบอบบางกว่าที่เรารู้
อย่ายอมเสียเวลาให้กับเรื่องหนักๆ ที่ไม่จำเป็น
อย่ายอมเสียเวลากับสิ่งที่ไม่ทำให้คุณภาพชีวิตดีขึ้น
อย่ายอมเสียเวลาเพื่อเพิ่มความบอบช้ำใหักับตัวเอง
อย่าทำอะไรเพียงเพื่อสะใจ
คิดถึงคุณค่าของลมหายใจและเวลาด้วย
จงเดินชีวิตให้สวยงาม
จงเป็น อยู่ คือ ให้สวยงาม
"
