"“ใครๆ ก็ชอบเรื่องราวที่จบอย่างเป็นสุข ประเภท Happily Ever After ทั้งนั้นแหละครับ ผมก็ชอบ แต่บางครั้งเราก็จำเป็น ต้องรู้เรื่องจริงๆ ที่มันจบไม่สวยเอาไว้บ้างเหมือนกัน อย่างน้อยก็จะได้บอกให้ตัวเองรู้ว่า แม้แต่นิทานที่มีมาตั้งแต่ร้อยกว่าปีก่อน ยังสอนเอาไว้เลยว่า บนโลกไม่ได้มีแต่ความสุขอยู่เสมอไป ถ้าเจอเรื่องไม่สุขจะได้มีกำลังใจขึ้นบ้าง แต่ผมก็หวังนะ หวังว่าความรักของผม ตอนนี้จะจบอย่างมีความสุข เธอว่าจะเป็นได้ไหม รวงข้าว?”
"เหมือนพ่อลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ คนหน้าซีดที่เปลี่ยนเสื้อตัวใหม่แล้วและกำลังทอดสายตาล้ามองมาที่เขา เธอเอ่ยคำขอบคุณเบาๆ เท่าที่เรี่ยวแรงจะพอมี ชายหนุ่มรับคำนั้นด้วยรอยยิ้มละมุนเช่นที่เคยเป็น แล้วนิ่งเงียบ-เงียบนิ่งเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจ แผ่วของกันและกัน
“คนอื่นๆ เขาไปซื้อกับข้าวกันครับ” เหมือนพ่อยกเรื่องราวขึ้นมาบอกเพื่อลบล้างความเงียบงันนั้น หากคนฟังแสดงอาการรับรู้ เพียงพยักหน้าช้าๆ
"“เกิดอะไรขึ้นเหรอแจ่มใส” ทุกคนถามขึ้นแทบจะพร้อมกัน แจ่มใสตาขวางอย่างคนที่โกรธจัด หล่อนสะบัดเสียงตอบอย่างใส่อารมณ์ “ป้าบุญคำบอกว่า เมื่อตอนเย็นอีนังแฟนเก่าพี่ติมันมารอพี่ติที่ร้าน แล้วก็ง้อให้พี่ติคืนดีกับมัน” “แล้วคุณฐิติว่าไงล่ะ?” “ไม่รู้เหมือนกัน เพราะป้าบุญคำแกกลับบ้านก่อน” “งั้นแสดงว่าเขาคงจะคืนดีกันแล้วละมั้ง ถึงได้หายตัวไปแบบนี้” บัวพูดขึ้นเบาๆ ขณะที่แจ่มใสส่งเสียงแหลมวี้ดขึ้นทันที “เป็นไปไม่ได้หรอก!
"“ดาวพูด ไม่ใช่เพราะสงสารคุณเรนที่ป่วยอยู่ ดาวพูด..ไม่ใช่เพราะมันเป็นสิ่งที่ควร แต่ดาวพูดเพราะดาวรักคุณเรน รักคุณเรน จริงๆ ดาวอาจเคยพูดและคิดว่าดาวแต่งงานกับคุณเรนเพราะดาวรักในความดีของคุณเรน แต่วันนี้ดาวรัก ทุกอย่างที่เป็นคุณเรน รักทุกสิ่ง ที่หมายถึงตัวตนของคุณเรน และดาวก็ไม่รู้หรอกว่าความรักนี้มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ดาวพูดเพราะหัวใจของดาวอยู่ที่นี่แล้ว”
คุณเรนกอดฉันไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ แต่ก่อนที่จะทันได้บอกเขาว่าเขารัดแน่นเกินไป คุณเรนก็คลายอ้อมกอด ไว้เพียงหลวมๆ เสียงสั่นเครือนั้นเอ่ย “ดาวรู้ไหม ผมรอฟังคำๆ นี้มาเกือบจะชั่วชีวิตแล้ว”
"ในที่สุด ‘กระวาน’ ผู้แสนสวยและฉลาดเป็นที่หนึ่ง
(โฮะๆๆ ...ฉันเองแหละ!!!) ก็เอ็นท์ติดมหาวิทยาลัยที่ใฝ่ฝัน
แต่เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง...เพราะชีวิตที่ทำท่าว่าจะสวยหรูอย่างที่คิด
ต้องกลับมามืดมิดก็เพราะคำขอร้องของคุณลุงคุณป้าข้างบ้าน
ที่ฝากให้ช่วยดูแล ‘พอส’ ลูกชายจอมซ่าส์ที่เอ็นท์ไม่ติด
ระหว่างมาเตรียมตัวสอบใหม่ปีหน้าที่กรุงเทพฯ นี่แหละ
ด้วยเหตุนี้....แม้ว่าที่จริงแล้วจะไม่ชอบขี้หน้านายนี่นัก
แต่เพราะฉันเป็นคนดีมาก...ก็เลยปฏิเสธไม่ได้ -_-;
แล้วดูนายนั่นทำเข้าสิ...เงินที่ได้มาสมัครเรียนติวก็เอาไปเที่ยวเล่นจนหมด
"โตน นักศึกษาหนุ่มปีสี่คณะวิศวะได้รับหน้าที่อันใหญ่หลวงจากพี่สาวให้ไปเฝ้าหอหญิงล้วนที่เป็นมรดกตกทอด ของตระกูล แทนเธอที่จะไปฮันนีมูนกับสามีที่เพิ่งแต่งงานกัน เมื่อไม่มีทางเลือกโตนจึงต้องตกปากรับคำ ทั้งๆ ที่ใจจริงเป็นคน ที่เบื่อนิสัยขี้เม้าท์ เอาแต่ใจ และวุ่นวายของผู้หญิงมากที่สุด ยิ่งมี คีย์ เชียร์ลีดเดอร์ของมหาวิทยาลัย ที่ไม่ค่อยถูกกันกับเขา เป็นหนึ่งในสมาชิกของหอด้วยแล้ว ไหนจะ ส้ม แหวน ฝน เพื่อนร่วมก๊วนของเธออีก ทำให้ตลอด 1 เดือนนั้น ชีวิตของโตน ต้องเจอแต่เรื่องราวที่ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน แต่เมื่อต้องเจอกับเหตุการณ์ที่ ฝ้าย แฟนเก่าของโตน กับ บีม นักบาสของ มหาวิทยาลัยที่คีย์แอบปลื้ม รว
กาลเวลานำพาให้พันโทนาถ ธนานุรักษ์ นายทหารหนุ่มหัวก้าวหน้าในสมัยก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครอง พ.ศ.๒๔๗๕ ได้พบกับวิชุดานักศึกษาวิชาการละคร ในปี พ.ศ.
เขาคือ ‘เมฆ’ ผู้คอยบดบังจันทร์ เพื่อหวังชำระแค้น เธอคือ ‘จันทร์‘ ผู้เผลอติดวังวนความแค้น โดยมิได้เป็นผู้ก่อ แล้วจันทร์อย่างเธอ จะหลีกหนีคนอย่างเขาได้หรือ… ในเมื่อหลงเหลี่ยมเมฆเข้าอย่างจัง ทว่า...เหลี่ยมเล่ห์ที่เขาหมายหลอกใช้จันทร์เป็นเครื่องมือ กลับย้อนมาสร้างความว้าวุ่นให้เขาต้องคิดหนักเช่นกัน ติดตามเรื่องราวความรักแฝงรอยแค้นได้ใน ‘เหลี่ยมเมฆบังจันทร์‘ แล้วคุณจะรู้ว่า เหนือไฟแค้นของคนทั้งสอง ยังมีกลิ่นอายรัก ที่รอทุกคนมาสัมผัส
แอนเดรียส นักรบเวทมนตร์โบราณ : “เจอกันครั้งแรกนางหาว่าข้าเพี้ยน แล้วยังร่วมมือกับเพื่อนทุบหัวข้าจนสลบ แต่ขอโทษ...หัวข้าไม่ใช่หัวปลาดุก ที่จะมาทุบเอาไปทำอาหารได้ง่ายๆ นะ!” อิงฟ้า เชฟสาวหัวใจมุ่งมั่นรักการทำขนม : “เพี้ยน...หมอนี่ต้องเพี้ยนแน่ๆ! ใครจะมีชีวิตอยู่ในบ้านเก่าผุพังมาได้ตั้งสามร้อยปี แล้วยังมากล่าวหาว่าฉันขโมยบ้านของเขาอีก ไม่ได้...งานนี้ยอมไม่ได้เด็ดขาด!” เฮ้อ! แล้วมนตราบทใด หรือกลิ่นขนมหอมหวานขนาดไหน ถึงพอจะช่วยให้หนุ่มสติเพี้ยน กลายมาเป็นหุ้นส่วนหัวใจเธอได้กันนะ เชิญพบกับเรื่องวุ่นๆ อลวนป่วนรัก ของเขากับเธอ และแมวเย่อหยิ่งอีกหนึ่งตัวได้ใน ‘ห่อรักบ้านขนมหวาน’
